|
|
|
در دهه های پایانی حکومت قاجار، یکی از موضوعات اساسی مورد بحث روشنفکران و نخبگان بررسی چرایی عقب ماندگی ایران و چگونگی پیشرفت و ترقی جامعه ایران بود. در بحث چرایی توسعه نیافتگی فرهنگ سیاسی ایران یکی از تیرهای اتهام به سوی ایلات و عشایر نشانه می رفت که بیش از یک سوم جمعیت ایران را تشکیل داده و با غارت و ستیزه های مداوم ایلی و بی نظمی و تمرکزگریزی کشور را به انحطاط کشانده بودند. اینکه فرهنگ سیاسی ایران همواره از ویژگی هایی مانند: فردگرایی منفی، بی اعتمادی، نهاد گریزی، فقدان اجماع نظر، خویشاوندگرایی، هزارفامیلی، بی قانونی، ناامنی، بحران هویت ملی، و فرایند ناقص کشور – ملت سازی در رنج بوده است، به نظر ریشه در ساخت عشیره ای این سرزمین دارد. در دوره پهلوی اول تلاش شد تا با متمرکز کردن قدرتِ حکومت و جلوگیری از حرکات گریز از مرکز، که عمدتا متوجه عشایر ایران بود، تحول در نظام و فرهنگ سیاسی حاصل گردد.
:: برچسب‌ها:
فرهنگ ,
عشیره ,
فرهنگ عشیره ای ,
عشایر ,
سیاست ,
ایران ,
توسعه ,
توسعه سیاسی ,
فرهنگ ایران ,
فرهنگ سیاسی ,
پهلوی ,
پهلوی اول ,
پهلوی دوم ,
رضا شاه ,
محمد رضا شاه ,
نظام سیاسی ,
فرهنگ سیاسی ایران ,
فرهنگ عشیره ای ایران ,
:: بازدید از این مطلب : 76
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 18 ارديبهشت 1395 |
نظرات ()
|
|
|
|
|
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
